اشعار

نام او هم نـشر دیـن، تبـلیـغ آئـین می‌کند           عـطر او فیضیه‌ها را عطرآگـین می‌کند
نامسلمان را مسلمان می‌کند با هر نفـس           برکـتش همواره کافر را خـدابین می‌کند

سلام بر تو که اسطورۀ حجـاب شدی            جـواب های سـؤالات بی جـواب شدی

سلام بر تو که در آسمان عـلم و ادب            شعاع نور شدی مثل یک شهاب شدی

ﺗﺎ ﮐـﯽ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺩﻭﺭ ﺳـﻼ‌ﻣﯽ ﺑـﺮﺳـﺎﻧﻢ            ﺍﺯ ﺗﻮ ﺧـﺒـﺮﯼ ﻧـﯿـﺴﺖ ﺑـﺮﺍﺩﺭ ﻧـﮕـﺮﺍﻧﻢ

جان بی تو به لب آمده، ﺍﯼ ﭘـﺎﺭۀ ﺟﺎﻧﻢ            دلگیرم ازین شهر و روا، نیست بمانم

همشیـره‌ات از تو گـلـه بـسیار دارد            حــالــی شـبــیـه آتـش نـیــزار دارد

اصلاً خبر داری که افـتاده به بستر            اصـلاً خـبـر داری تن بـیـمـار دارد

در پیش خواهر از برادر گفتن عشق است           پیش برادر هم ز خواهر گفتن عشق است

از دختر موسی بن جعفر گفتن عشق است           از شافع صحرای محشر گفتن عشق است

هرشب میان بستر خود گریه می‌کنی            با حـال گریه آور خود گریه می‌کنی

اصلا تمام اهـل جهان گـریه می‌کـنند            تا با نگـاه مضطر خود گریه می‌کنی

سلام ای صاحب شأن و مدارج            سلام ای دخـتـر باب الحـوائـج

تو روح عصمتی معصومه هستی            تو از روز ازل در دل نشستی

 پخش سبک

افـســردگـی و غـصـه و دردم            مـعـلـومـه از این چهرۀ زردم

دیگه دارم دق می کنم کجایی ای پشت و پناهم

 پخش سبک

ای فرزند زهرا، ای خـورشیدِ محشر            هستی پــارۀ تن، بر موسی بن جعفر

جانم شود به قـربانِ تو ای نـورِ جـانفزا، عزیزِ امام رضا

ازدل بی تاب قم بعد از تو غم بیرون نرفت           از تنت تا بعد هفده روز ،سَم بیرون نرفت

خانۀ «موسی»* بدون طور،کوه نور شد           نور در واقع ز بیت النور هم بیرون نرفت

تا که دل را آه سیـنه راهی قــم می کند            با نگاهی برضریحت دست و پا گم می کند

آه چون از دل برآیـد کـار آتش می کند            بی محابا رخنه ایی در جان هیزم می کند

ما گـدایان قــم و شهر خــراسان هستیم            عاشق و دربه در و بی سر وسامان هستیم

خــاک زیــر قـــدم ذریــۀ زهـــرائــیــم            نسل در نسل همه نایب سلمان هسـتـیم

ای کــوثــرِ کــوثـــر محــمّــد            ای دخــتــرِ دخــتــر مـحــمّــد

معصومـۀ دودمــان عـصمت            روح ادب و روان عـصـمـت

برای بار غـمـت ســوگــوار باید شد           تمام عمر از این غصه زار باید شد

برای خضرشدن در کنار صحن تو با           غــلام و نــوکـر تو همجوار باید شد

ای غــبار آستــانــت، آبـروی اهــل قــم           داده زینت خاک زوارت بـه روی اهل قم

وصف تو محفل به محفل، گفتگوی اهـل قم           روز و شب چشم عنایاتت به سوی اهل قم

یاد تـــو آســـمان دلــــم را فـــراگـرفت          بـاران بهانه داشت، سراغ تو را گرفت

عــزم حــرم نـمودم و یــادم نمانده کی؟          دستم میان دست ضریح تو جا گـرفت

بعد از پــدر حالا نگــارم را گــرفتند          از من تـمــام روزگــارم را گــرفـتند

از این جدایی جان من بر لب رسیده           هستیِ من تاب و قــرارم را گــرفتند

نـگــاه من به نگــاه ضریح تا افــتاد         چه اتـفــاق عجـیـبــی میــان ما افتاد

چکید شرم نگــاهم و بی صدا افـتـاد            ببخش گرکه به پست تواین گدا افتاد

مائـیــم گــدای حـضـرت معصومه          محتــاج عطای حضرت معصومه

همراه رضا ز دیده خون میریزیم               در روز عزای حضرت معصومه

خورشید ولایت ز تو تابان شده باشد         از نور جلال تو درخـشـان شده باشد

 آبادی ما رو به فـنــا بود، که دیـدیم             از یـمن قدم هات، گلستان شده بــاشد